11 maanden verkering hebben we nu bijna
Ik weet nog hoe het was in het begin
We wilden alleen maar samen zijn
Het liefst waren we bij elkaar gaan wonen
Bij jou voelde ik me gewild en fijn
Over een jongen als jij
Had ik alleen nog maar kunnen dromen
De eerste maanden verstreken
Het was alsof de tijd stil bleef staan
Je vertelde me elke dag weer
Dat je het nog nooit zo goed had gehad
Je deed werkelijk alles voor me
En je gaf me de liefde
Die ik zo hard nodig had
In maart kwam de eerste klap
Je had een meisje datgene aangedaan
Wat je zo erg vond voor mij
Maar wat kon ik anders dan je te vergeven
Ik had zo'n heimwee en wilde terug
Naar hoe het was in het begin
Om net als toen te leven
Steeds vaker deed je iets wat ik niet wilde
Ernstige dingen waren het niet
Maar je wist, je deed me pijn
Elke keer beloofde je het niet meer te doen
Ik bleef er steeds maar in geloven
Omdat ik de waarheid
Niet langer onder ogen wilde zien
Bij mentale pijn is het niet gebleven
Soms wordt jij zo verschrikkelijk kwaad
Dan doe je me pijn en zo'n verdriet
Dat ik je om ophouden moet smeken
Ik wil wel maar het lukt me niet
Om deze drie woorden uit te spreken
"Het is uit"
*(Ik ben pas 16 jaar, maar ik zit nu al vastgeketend. Over 2 jaar trouw ik met mijn huidige vriend, dat is wat hij wil, en misschien ook wel het beste. De moed om hem te verlaten zal ik waarschijnlijk nooit hebben, hij heeft al vaker dingen laten vallen als: "If I can't have you no-one will")*