Enkele maanden geleden leer de ik een prachtige vrouw kennen,
dat was me toch wel even wennen!
Ze had alles wat een man maar wenste!
Ze was knap, ze was lief, ze had een prachtige glimlach en ze had ook nog veel intelligentie!
Ik wist niet wat er van te denken, ik wist niet wat ik voor haar voelde,
maar ik begreep wel wat zij met alles bedoelde!
Toen trad de verliefdheid op in mijn leven.
Ik wou alles maar dan ook alles voor haar opgeven!
Ik was ervan overtuigd dat er een band was tussen ons beide,
Maar nee waar zat ik mijn gedachte, ik en iemand die van mij houd,
Dat zou niet kloppen daarvoor is de mensheid veel te koud!
De teleurstelling was weer een feit, ik huilde uren aan een stuk als een klein kind
En dacht bij mijn eigen was ze maar blind!
Misschien had ik dan een kans gehad, misschien viel ze dan wel op wie ik was
Misschien zat ik dan nu niet in zak en as!
Om de teleurstelling nog erger te maken, vertelde ze me dat ze me niet meer wou zien,
Ze zei dat het niets met mij had te maken, ze zei dat ze het moeilijk had met haar gevoelens voor iemand anders, kun je je voorstellen hoe slecht ik toen was?
Nu zijn we weer enkele weken later, ik voel me nog steeds even beroerd.
En nu merk ik het pas maar de laatste fase is aangebroken, nog enkele weken en ze zit ergens anders ondergedoken!
Ja, ze begint me stilletjes uit haar leven te verwijderen, ofwel probeert ze mij opvallend te mijden!
Nog enkele weken en ik ben die goede vriendin kwijt, nog enkele weken tijd en ik vervolg mijn leven vol spijt!
Waar is het deze keer weer fout gegaan, wat is er deze keer weer mis gelopen, en wat scheelt er nu weer aan mij?
Allemaal vragen en toch geen antwoorden, wat doet het leven soms pijn!
Tientallen vrienden en kennissen staan aan mijn zij, ik weet het dat zouden de meeste mensen ook willen wensen, maar wat de meeste mensen niet zien, is dat ook ik iemand wil hebben, zelfs ik heb dat verdiend!
Nog enkel weken en dan is het einde nabij, het einde van onze vriendschap. Dan verschuif je me naar de kennissen lade waar dat ik blijkbaar thuis hoor, want laat ons nu eerlijk zijn ik verdien jou niet, ik zaag toch altijd maar door!
Waar zijn die eerste weken naar toe, waar is die goede vriendin van welleer?
Weeral die vragen, vragen die me weer plagen, of nee erger vragen die mijn leven verpesten,
Het enigste wat ik nu zou willen is uren met jou te praten, ja uren praten dat is wat ik wil!
Maar blijkbaar is dit alles weer veel te veel gevraagd!
Het leven is er blijkbaar om mijn gevoelens te testen!
Of noem ik het beter mijn gevoelens te pesten?
Sommige gaan nu weer zeggen “kop op en heb moed”
Maar ze moesten allemaal eens weten hoeveel pijn dit doet!
Ik ga u nu laten met al mijn verdriet, het enigste wat ik wil is duidelijkheid in het verschiet!
Duidelijkheid over alles doet nu misschien wel pijn, maar wie weet vind ik het over enkele maanden het wel fijn!
Tot slot eindig ik met de volgende vraag! Waarom toch steeds bij mij????????