De zon straalt
haar laatste stralen licht
waar ze, ze ook haalt
kom je te weten in dit gedicht
Het begon allemaal
toen die ene dag
er was veel kabaal
maar ook een meisje met een glimlach
Het was een meisje zo zacht
haar huid was bleek
steeds stond zij op wacht
daar aan die ene grote beek
Iedere ochtend stond ze daar
tot de zon zou opkomen
zij wist altijd waar
ze moest gaan liggen om erover te dagdromen
Maar de zon kwam niet
ze had tranen in de ogen
zo een groot verdriet
ze voelde zich bedrogen
Toch was het licht
al was de zon niet komen opdagen
met haar ogen naar de hemel gericht
wilde ze het aan de maan vragen
Waar was de zon gebleven
en waarom blijft het licht daarboven
moest ze het opgeven
of was er nog iets om in te geloven
Ze legde zichzelf neer
op het hoge gras
en droomde weer
van hoe het vroeger was
Toen ze wakker werd
huilde ze niet meer
ze zag het eenzame hert
en geloofde weer
De zon had gewoon haar dag niet
de wolken schoven haar langzaam opzij
nog wat dromen meisje, en geniet
want het licht dat ben jij
Je mag huilen
maar de zon zal altijd schijnen
al moet ook zij zich af en toe een schuilen
dat wil niet zeggen dat ze zal verdwijnen
Het meisje vertrok
met ogen van geluk
ze nam langzaam een hele kleine stok
en brak deze stuk
Maakte een vuurtje
dan had ze licht en het was ook warm
zo deed ze het nog een uurtje
en wreef over haar zachte bleke arm
Daarna vertrok ze naar huis toe
ging liggen in haar bed
want eigenlijk was ze zo moe
dat ze eindelijk die ene grote stap had gezet
Ze droomde lang en zoet
over het licht dat zij geworden was
ze kreeg weer nieuwe hoop en nieuwe moed
en vertelde het haar vrienden de volgende dag pas
Ze was niet meer alleen
ze heeft het enkel maar gedacht
ze voelde de warmte om zich heen
en zo werd zij de stralende zon,
dat nu nog steeds voor eeuwig lacht....
Auteur: Mistory | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 10 september 2003 | ||
Thema's: |