Snijden..
Een gevoel van leegte en eenzaamheid
In een huis vol haat en verdriet
Zo woon ik nu vele jaren
Zonder dat ook maar iemand het ziet
Elke dag weer een nieuwe strijd
Een gevecht tussen leven en dood
Hopend wachtte ik tot ik werd bevrijd
Tot God me een nieuw leven aanbood
Waarom heb ik die kans niet gegrepen?
Het lag daar zo voor me klaar
Een mooi lang mes, scherp geslepen
En het fluisterde: "Kom op, Pak me maar!!"
Bijna gedaan, maar toch net iets te laat
Want buiten kwam moeder aanrijden
Ze had net als mijn vermoedens, inderdaad
Niet door dat ik wilde gaan snijden
Een andere keer, wie weet, misschien...
Worden mijn angstgevoelens ontnomen
Maar tot die tijd...Wanneer? We zullen zien..
Kan ik van dat moment alleen maar dromen