Je maakt dingen mee in het leven,
die niet makkelijk te bevatten zijn.
Maar toch moet je verder,
verder met al je verdriet en pijn.
Overgaan zal het nooit doen,
vergeten kan je het ook niet.
Je kan er over praten ,je kan schreeuwen
schelden.
Maar toch blijft je verdriet.
Niemand die je begrijpt,
alleen diegene die het zelf heeft meegemaakt.
Op een gegeven moment leer je er mee leven.
Niet omdat je dat wil,
maar omdat je het moet.
Jaren later kun je zeggen;
misschien is het zo beter voor hem,
misschien is het nu wel goed.
En toch blijf je zitten met al die vragen,
maar er is niemand meer die het antwoord uit kan leggen