Ik zweer,
ik zal niet huilen.
Ik houd mijn masker op,
daarachter zal ik mijn verdriet verschuilen.
Maar ik denk nog vaak,
hoe het toen begon.
Mijn ouders wouden scheiden,
en de hel was het die van de hemel won.
Maar ook JIJ was het,
die de hel compleet maakte.
Ik kende je helemaal niet,
maar toch,
toch bezorgde jij mij verdriet.
Als ik nu soms in bed lig,
denk ik er nog vaak aan.
Hoe die avond begon,
en wat ik die dag had gedaan.
Telkens eindigt het dan in die enge droom.
Die voor mij werkelijkheid werd.
wat jij mijn nichtje, oom en mij aandeed.
Het heeft me nog vaak aan het denken gezet.
Telkens kwam jij bij ons staan.
Wij die alleen zaten te eten,
maar ook naar de wc zijn gegaan.
Dat onze avond toen veranderde...
waarom in hemelsnaam?
Ik voel soms nog je lippen in mijn nek.
Je kussen,
dat onaangename gevoel.
De hele avond al.
Mijn nichtje die jou probeerde te sussen.
Maar jij negeerde haar.
Ging alleen maar verder.
Betaste me onder mijn t-shirt,
streelde mijn borsten daar.
Het kon jou niet schelen,
hoe ik me voelen zou.
Dat ik gewoon niet dezelfde gevoelens voor jou zou delen.
Dat ik helemaal niet wou!
Jij ging als maar door,
aan mijn innelijke schreeuwen,
gaf jij geen gehoor.
Ik kon niks zeggen van angst.
En toen je in me kwam,
was ik nog wel het aller bangst..
Mijn nichtje was weggegaan,
had mijn oom opgehaald.
Jij hebt toen schijnheilig gehandeld,
alsof je niks had gedaan.
De politie kwam erbij,
pakte je op.
De nachtmerrie was toen voorbij..
Dagenlang,
douchte ik 5 keer per dag.
Maakte duisternis mij bang,
omdat ik dan jou weer zag.
Ik wil je gewoon vragen waarom?
Maar daar kan je niet op antwoorden,
alleen maar die enge griezelige lach.
Ik hoef jou nu nooit meer te zien,
je woont verweg.
Maar nooit zal jij luisteren naar mij,
ik vraag je om niet meer in mijn herrinnering te zijn,
maar ja.. daar zit je psychisch,
het helpt niet als ik zeg verdwijn..