in schoonheid en grijze gedachten
van stof dat blijft
en nooit eenzaam lijkt.
Kijken is beminnen en zoeken naar wat heden
en verleden overbodig maakt.
Mensen zijn kleuren die spreken en zoeken
wat ze groot en klein niet willen verliezen
in hun stad.
Gebouwen spelen met de tijd
en beloven grandeur of gesloten gordijnen
die niets veranderen.
De wegen zijn tijdloos en
het verkeer en het water delen
het ongeduld en de vergankelijkheid
aan elke oever
en onder elke
stenen brug of in elke vergeten straat.
De haven is de haven en
belooft meer dan de zee.
De stad is een gezicht
van leven dat begint en
nooit slapen gaat
maar liever verdwaalt waar mensen wakker en op zoek zijn
naar elkaar en de taal van
de stad spreken in woorden die onderweg zijn
maar altijd weer thuis komen
waar het hart nog steeds klopt met een
lach die
alles weer dichtbij brengt wat hun stad
nooit zal verliezen.
(Voor maneschijn, alle leuke Antwerpenaren en alle andere stedelingen
die houden van hun stad)
Laurens Windig: | Dinsdag, augustus 05, 2003 10:56 |
Zat net te denken dit is Amsterdam! Een heerlijk treffend gedicht dat leeft! | |
Sheena: | Maandag, augustus 04, 2003 21:59 |
super, ik wedt dat ze dit gemist heeft, zal haar erop attenderen ;) liefs, Sheen |
|
tim balthazar: | Maandag, augustus 04, 2003 15:28 |
heeel mooi groetjes |
|
Auteur: victor ruhlmann | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 augustus 2003 | ||
Thema's: |