applaus als overtollig orgelpunt
klop je handengeklap op
tot een orgastisch hoogtepunt
van trommelvliezen die scheuren.
muziek maakt je ziek maar je wil
een luide noot om kraken als meester
van het nachtbraken. je leeft de
sluimerslaap van een slaapwandelaar
in vol pyjamaornaat die als een
zomersinterklaas over de daken
raast. cadeaus schuif je slechts
soms de schoorstenen door, je
voelt je niet thuis in huizen waar
centrale verwarming huis houdt,
maar naar het schijnt zou je er
warm welkom zijn. je merkt er maar
bij buitensluiting wat van. je
koelt af tot er koude in je schoenen
staat, dan vallen je vuisten voor
de vervloekte stilte die luidkeels
om je oren slaat.
::: david troch :::