Zonder twijfel liet ik haar achter
in een wolk van mijn gedachten
Het beklemde mijn gevoelens dat
ik niet wist of zij op mij zou wachten
De hoop was kansloos en leek voorbestemd
om zich zelf te gaan verliezen als de tijd
Die ik aan haar gaf geheel in haar belang
Wist ik van liefde veel te weinig tot mijn spijt
Kon ik dromen over woorden nooit uitgesproken
en viel ik dronken van het dichten voor haar op de grond
Zou ik haar voeten kussen en haar omarmen
met alle goedbedoelde woorden uit mijn mond
Ik zou haar hand hebben gegrepen
om hem nooit meer los te laten
Fluisterde de stilste klanken in haar oor
als we uren hadden zitten praten
De schoonheid was zo puur dat het pas leek te beginnen
en hoewel ik wist,ik droom,me er nooit bij neer kon leggen
Om de wereld kansen te geven zonder ook maar iets tegen haar te zeggen
Deze godverdomde pijn is niet wat zij veroorzaakt
Ik doe het allemaal mezelf aan
Kan gewoon niet accepteren dat ik
nooit zal lopen op de maan
Robski: | Zaterdag, juli 12, 2003 00:20 |
Maar in je dromen kom je er zeker.. blijf geloven.. maar weet ook wel wakker te blijven :) Groet, Rob |
|
°~Maaike~°: | Vrijdag, juli 11, 2003 15:59 |
Mooi, ik word er stil van...Sterkte liefs, Maaike | |
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 11 juli 2003 | ||
Thema's: |