Je kan de druppels horen vallen
Het regent buiten
Honderden waterdruppels blijven vallen
Het enige wat zij nog hoort
Langs het raam glijdt een druppel
Langzaam zakkend naar benee
En evenals die ene druppel
Glijden ook haar tranen mee
De druppels vallen snel
Even snel als haar gedachten
In haar hoofd een ware storm
Ze kan alleen maar wachten
Ze wacht al een jaar
Op hetgeen ze niet kan zien
En ooit is het moment daar
Dat ze weer een meisje is
Ze kijkt terug op haar leven
Zo jong, maar toch al oud
Was ze daar maar in gebleven
Daar was het niet zo kil en koud
Ineens viel het duister
Over haar rustig kloppend hart
In haar hoofd nog wat gefluister
Over haat, pijn en verlies
Ze weet niet waarom
Maar het is gebeurd
Ze vind het maar stom
En blijft nog steeds getreurd
Het regent in haar
En iedereen die haar kent
Het is en blijft wat raar
Zonder terugweg staat ze er
In de regen en de kou
Die uit haar eigen hemel komt
Zij is haarzelf nog wel
Maar heel erg diep vermomd