Hier zit ik weer voor de derde en hopenlijk laatste keer!
Ik wil wel huilen maar leven niet meer...
Ik doe alsof er niks aan de hand is,
maar diep vanbinnen heb ik toch dat gemis.
Ik mis je armen om me heen,
en wou dat dit eenzame gevoel verdween.
Kon onze liefde maar eeuwig blijven duren,
maar jij stond tussen twee vuren.
Je moest kiezen tussen hen en mij...
je koos voor hen en zette mij opzij!
Hoewel je zei dat je van me hielt en me niet zou late gaan,
laat je me hier weer zomaar staan!
Je zei dat het geluk ons niet meer zat,
ook al hebben we zulke mooie tijden gehad.
Maar nu moet ik verder met mijn leven,
en men eigen de tijd geven...
Tijd om jou uit men hart te doen verdwijnen,
want ik besef dat de zon tussen ons NOOIT meer zal schijnen!