Je familie moeten missen,

hoe het met ze gaat daar moet je naar gissen...

Ik dacht het is maar een uurtje rijden,

maar toch missen is lijden...

Mijn familie is mij zo dierbaar,

en geloof me ik sta echt voor ze klaar...

Maar toch is dat uur rijden vaak te lang,

dat ik toch wel vaak met ze aan de telefoon hang...

Ik weet dat ik niet vaak op bezoek kan komen,

wat er echt in hun koppie omgaat kan ik alleen nog maar dromen...

Ze zeggen dat het goed met hun gaat,

maar ik weet dat hun bang zijn dat ik ze defenitief verlaat...

Mama is toch degene waar ik het meeste van houd,

en mama is 1 van de weinge die ik voor 100% vertrouwd...

Ook met mijn broer heb ik een hechte band,

en ik weet hun liefde voor mij houd stand...

Ze weten dat ik geen prater ben,

ze weten dat ik ze liever met iets verwen...

Maar toch wil ik hun vertellen hoeveel ik van hun hou,

en dat ik echt op bezoek kom, heel gauw...

Ik weet dat ze pijn hebben omdat ze mij haast nooit meer zien,

soms denk ik dat ik hun liefde niet verdien...

En toch krijg ik de onvoorwaardelijke liefde van hun,

alle geluk in de wereld dat is wat ik ze gun...

Ze weten niet hoeveel ze voor mij betekenen,

mijn liefde voor hun, nee dat valt niet uit te rekenen...

Heimwee ik krijg er soms de kriebels van,

ik hoop dat ik snel weer naar hun toe kan...

Bianca.............