De wereld versteent onder de doden,
de geboren zwaan zijn laatste,
veer teder naar de aarde toesturend,
vrijheid stug ontnomen,
De werelt huilt om zijn doden,
verbitterde tranen ballanceren,
op de bladen van de natuur,
maar wordt vermengt,
met de verminkte ochtendauw,
Witte papiertjes waarop
staat geschreven het verdriet,
maar de aarde te haatvol,
om de letters te waarderen,
De wereld knielt aan de kist,
van de vergeten doden,
geeft haar laatste tranen,
en zingt tot iedere verloren ziel,
totdat ieder haar plekje heeft,
gevonden aan de sterrenhemel.
Hugo Serwy: | Woensdag, april 09, 2003 10:56 |
Zoals een traan kan schitteren, zo schittert ook dit gedicht... |
|
margot: | Woensdag, april 09, 2003 01:15 |
prachtig,sterk... liefs,margot |
|
eddy daemen: | Dinsdag, april 08, 2003 19:41 |
mooie en trieste gedachte evi....maar waarheid | |
Auteur: Evi | ||
Gecontroleerd door: klitty | ||
Gepubliceerd op: 08 april 2003 | ||
Thema's: |