Ik vertelde het jou via msn.
Ik kon er niet meer onder uit.
De woorden weerklinken als een donker klokkenspel.
2 jaar lang heb ik jou lief gehad.
Had niet de moed van een ridder, om het je te vertellen.
Nu was er die dag. Op msn.
Ik wilde niet, maar jij vroeg door.
Zaagend zaagend, waar was ik toch bang voor.
Met een lach en een zucht vertelde ik het jou.
Bang voor je reactie, bang om de clown te zijn.
Bang om je te verliezen, wij konden ook gewoon vrienden zijn.
Jij maakte geen clown voor mij.
Wel een diepte zucht.. Had dat nu maar eerder gezegt.
Er was geen vuiltje aan de lucht.
Ik wist op het moment. Hij heeft een leuke vriendin.
Ik wist op dat moment, dat hij mij nooit zou kiezen.
Ik wist op dat moment, dat ik de 2de keuze zou zijn.
En waarom maakte mij dat niets.. Het was bijna fijn ?
Men noemt het ook wel bindings angst.
Ik noem dat flauwekul. De pijn om verlaten te worden. De pijn om pijn te voelen. Dat staat op nummer 1.
Dus lieve jongen. Bij mij is het hoge woordje er uit.
jij weet het nu en zal door mij....
Niet meer weten wat je moet.
Denkt hier aan, doet je misschien wel goed.
"je hebt een vriendin, koester die"
"vrienden daar kun je niet genoeg van hebben, ik ben er voor je "