Pats boem, alles stort in
En je zit weer gevangen in je eigen hoofd
En je kan niet opfladeren tegen de muren
Van je eigen grenzen.
Als een storm die alles vernield
Verdwijnt al het zonlicht weer uit mijn ogen
En verduisteren zware regenwolken de lucht
Om weer uit te barsten in een doolhof van mist en regen
Te verdwalen in je eigen gedachten
Je als een blinde begeven in de flarden mist
Die opdoemen vanuit het diepste van het meer
De gapende afgrond die je moet overbruggen
Verlangens drukken zwaar op de schouders
Zorgen er voor dat je niet meer op kunt staan
Oogleden die zachtjes dicht sluimeren
Onder het klaaggezang van je hart
Als een geslagen hond zit je in een hoekje
De buitenkant weer hard
Niemand die naar binnen kan reiken
Om de wolken weg te laten gaan
Om de zon weer te laten klaren
Die de regendruppels als diamanten op je wangen laten glanzen
Die de wonden heelt met behulp van zachte woordjes
Iemand die kan zeggen dat alles goed komt, als je gebroken bent…