de droom
de klas stroomt vol
men gaat zitten, met verhalen boordevol
de lerares komt binnen, schreeuwt koppen dicht
waarbij iedereen zuchtend zijn boeken pakt
en even van zijn gedachten wordt gelicht
de les begint
zij gaat overhoren, waarbij iedereen ogenblikkelijk verzint
zijn of haar ongelooflijke verhalen
waarbij zij van de moeilijke opgave worden verlost
en een andere leerling zal moeten balen
de scholier zit achter in verzonken
gedachten, die lonken
naar ver weg en een wereld onbekend
door zoveel mensen reeds ontdekt
waar je geacht wordt te zijn wie je bent
de onderwijzeres merkt hem op
wat alles brengt op een stop
wat is het dat je tijd verdoet?
ach, merkt hij op,
ik kom hier enkel omdat het moet
Zonder twijfel
is het volgende wat hij eenmaal zegt,
wat iedereen tot stilte brengt
en onrust weerlegt
“de wereld ligt open
daar waar mensen nog geloven en hopen
breng mij daar toch
waar ik alsnog
mij het geluk kan kopen”
Zijn het de woorden
die men tot denken bracht
of is het soms datgene
wat iedereen verwacht?