als ik naar jou kijk
is het alsof ik telkens weer bezwijk
is het mijn eigen stomheid
mijn eigen domheid
mijn eigen naïviteit
mijn ongelooflijke onnozele verliefdheid?
Het maakt me zwak
trekt me onderuit in duisternis
waar geborgenheid merkwaardig
en zekerheid vreemd is
Het maakt me weerloos
Grijpt me vast en laat me hangen als verdoofd
waar ik hang aan een koordje
en van veiligheid ben beroofd
Je maakt me onbeduidend
onbetrokken in je wereld als geen
waar ik als niets door heen strompel
achtergelaten en ongelooflijk alleen
Je maakt me niets
in de ruimte onaanzienlijk klein
waar leemte de kop op steekt
en ik mezelf niet meer kan zijn
als ik naar jou kijk
is het alsof ik telkens weer bezwijk
is het mijn eigen stomheid
mijn eigen domheid
mijn eigen naïviteit
mijn ongelooflijke onnozele verliefdheid?