Ik kijk uit mijn raam.
Ik kijk door het raam naar de lucht.
Regen, donder, storm.
precies zo als ik ben van binnen.
het onvoorspelbare van storm.
De inboezemende angst die mijn voorkomen met zich mee brengt net als bij donder een klap en dan.....stilte.
En het neerslachtige van regen.
Dat alles voor 1 persoon.
Dat alles voor een straaltje liefde.
maar ik vergeet dat leven niet zo is als dat ik het wil ook zij heeft een eigen leven en dat moet ik me even realiseren.
verdriet noch teleurstelling is er in mijn hart aanwezig.
Ik was dom bezig maar ben nu tot die ene conclusie gekomen waan naar ik zo lang opzoek was.
Maar dan nog stel ik mijzelf die ene vraag.
'Why......why must it alway's rain down on me'???