De pijn van verlies,
de tranen van herinnering.
Alleen een verleden om op terug te vallen,
geen toekomst meer om naar uit te kijken.
Want die is van jouw afgenomen.
En zo ook geen dromen meer die je na kunt leven.
Maar voortleven zul je altijd doen,
bij ons in ons hart en in onze gedachten.
Maar ik ben wel bang dat je langzaam aan zal vervagen.
Eest je glimlach, dan langzaam aan de rest,
maar ik ben het bangst dat ik je stem vergeet.
Maar echt vergeten zullen we je niet.
Want iedereen die jouw heeft gekend draagt een stukje van je mee.
Iedereen een ander stukje, want iedereen kende jouw op zijn eigen manier.