Identiteits-disorientatie
Angstig en soms alleen
als jij er niet bent
je bent de enige
die me echt goed kent.
Soms zie ik je lachen
leven en ik voel
dat je geniet
maar jij leest mijn gedachten
en voelt m'n verdriet.
Jij maakt ons tot wij
geluk en verdriet
samen in mij.
Dromen vullen mijn nachten
de vrije loop laten wij dan
onze gedachten.
Eenzaam maar nooit alleen
als ons hart langzaam opdroogt
veranderen wij tot steen.
Als de zon opkomt
verbleekt langzaam ons ideaal
tot èèn persoonlijkheid
samensmelten dat is toch...
normaal.
Reacties op dit gedicht
| * nijntje *: | Woensdag, februari 05, 2003 07:31 |
| Blijkbaar is het je toch gelukt het op papier te krijgen.... Ontroerend mooi... Lieve knuffeltjes van nijntje voor jan... xxx |
|
| koelemij,harold: | Dinsdag, februari 04, 2003 22:17 |
| kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek kritiek opbouwend genoeg jan? |
|
Over dit gedicht
| Auteur: xxx janneman xxx | 
|
|
| Gecontroleerd door: Robski | ||
| Gepubliceerd op: 04 februari 2003 | ||
| Thema's: | ||