De toekomst
k schreef over mijn verleden,
ik schreef over het heden.
Maar nog nooit over wat misschien komen gaat.
De toekomst is iets waar ik niet over praat.
Ik heb het lef niet om vooruit te kijken.
Durf niet ver vooruit te reiken.
Heb zo vaak gedacht dat het de laatste dag voor mij zou zijn..
Ik wilde me niet meer zo voelen, al die pijn.
Maar zelfs voor zelfdoding was het lef er niet.
En vier jaar later ben ik er nog steeds zoals je ziet.
Vier jaar later na die eerst neiging.
Vanaf toen voelde het hele leven als een bedreiging.
En het negatieve gevoel blijft winnen.
Het voelt ook nog steeds ijs en ijskoud van binnen.
Maar toch probeer ik erop te letten.
En probeer stappen vooruit te zetten.
Met de terugvallen leer ik omgaan.
Ik probeer nu niet alleen aan de zijlijn te staan.
Ben bezig toch een leven op te bouwen.
En soms geeft me dat over de toekomst een klein beetje vertrouwen.
Het is nu niet zo dat ik van het leven geniet.
Nee, zo zit het echt niet.
Liever was ik allang hier ver vandaan.
En was het over met mijn bestaan.
Maar het lef ontbreekt eraan,
en dwingt me om vooruit te gaan.
En ik plan en plan en plan maar.
En hopelijk is mijn tijd en het lef binnenkort daar.
Ik kijk niet naar de toekomst en doe maar net alsof. Bedenk me gewoon dat als ik afspraken niet nakom, ze me er ook niet meer voor op mijn donder kunnen geven.