die het blauw groenwaaien
weg van bomen die
steeds dikker worden
bladeren die het blauw
groenwaaien in de lucht
van wortels waarvoor
stenen zijn gevlucht
jarenlange traagheid
die ze plet in hun verzet
van dichte ramen met
hun blinde ogen in
beton dat rotter wordt
door oxiderend leven
van dagen die als zand
hun levens slijten in
woestijnen van de tijd
wegdromend in vergetelheid
de wereld rond
het oosten is weer in
als je het westen wilt verlaten
praten doe je met de mond
wil melker
27/11/2002
Albrecht Paul: | Woensdag, november 27, 2002 13:22 |
Schitterende beelden, Wil. De laatste regel is wat onverwachts. Mij lijkt de boodschap: laat het hart spreken (daar gaat al het voorgaande over). Deze laatste zin smijt de deur nogal hard in het gezicht. Ook 'weer' doet nogal negatief aan ('daar gaan we weer'). Met de laatste zin kan ook bedoeld worden: 'ik heb een hollandse mond, ik kom er wel'. Maar nogmaals, het is kort door de bocht en teveel een verrassing, een wat plat taalgebruik, vergeleken met de poëzie in voorgaande strofen.< |
|
waterval: | Woensdag, november 27, 2002 11:41 |
je stuurt toch een kaartje?....of moet ik de koffers helpen dragen?....;-))) mooi... |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 27 november 2002 | ||
Thema's: |