Ik sta op uit het donker,
ik zie niks, maar toch is
er iets,
iets wat ik nooit heb beseft,
of wilde beseffen.
Maar plots komt er een
licht naar me toe.
Ik ben dan bang, maar ook
opgelucht
want ik weet dan,
daar waar ik altijd bang
voor geweest ben,
toch niet zo onbereikbaar
is.
En dat het ergste niet de
dood is maar al de mensen
waarvan je houdt,
niet meer kunt zien of
ruiken.
Maar als je er goed over
nadenkt weet je dat het
geen waar is.
Want als je aan die mensen
denkt waarvan je houdt,
ben je altijd bij hen,
kan je ze zien,
ruiken,
voelen.
Maar dan niet in het echt,
maar in je hart.
Daar is niets onbereikbaar,
als je er maar in gelooft