Wanneer ik verdietig was,
en mijn woede uitschreeuwen wou,
maar niemand tijd had om naar me te luisteren,
dan was jij steeds daar.
Als weer eens iets niet lukte,
en ik er met al mijn macht tegen vocht,
maar er niets aan veranderen kon,
dan gaf jij me de kracht die ik nodig had om de dingen te aanvaarden zoals ze zijn.
Als alles me teveel werd,
mijn droom als een bel uiteen spatte,
en alleen pijn, verdriet en een grote leegte achterbleven,
dan gaf jij me nieuwe levenskracht.
Liefste,
waarom liet je me alleen?
Nu is voor mij alles weer grijs.
VRoeger was het ook grijs,
maar dankzij jou werd hij langzaamaan helderblauw.
Eén ding weet ik zeker,
zolang ik nog zonder jou ben,
zal de zon eeuwig onderblijven...