Elke dag denk ik er nog aan,
wat hij jou en ons heeft aangedaan.
Het is zo plotseling gebeurd,
en wat hebben we er om getreurd.
Dat zal voor altijd zo zijn,
en dat doet ons veel pijn.
Want als hij nooit was geboren,
had hij jou niets kunnen doen en hadden we jou niet verloren.
Hij was zo aardig en behulpzaam,
een vriend heel bekwaam.
Maar achteraf bleek dat slechts schijn,
want zijn hart was veel te klein.
Iemand van het leven beroven, daar was hij tot in staat,
ze was pas 25, dus daar waren we echt niet bij gebaat.
Dat heeft ons zo verschrikkelijk veel verdriet gedaan,
het zal misschien minder worden, maar het zal nooit overgaan.
Wij hebben gewoon levenslang,
terwijl hij maar 8 jaar + TBS heeft en dat maakt mij bang.
Stel je voor dat ik hem dan tegenkom op straat,
dat hij mij herkent en mij niet meer gaan laat.
Misschien doet hij hetzelfde met mij,
wil hij wraak en maakt hem dat blij.
De kans is misschien heel klein,
maar alleen de gedachte al, is niet fijn.
Ik kan alleen maar blijven hopen,
dat zijn straf nog lang niet is afgelopen.
En dat ik hem nooit tegen zal komen,
of kan ik daar alleen maar van dromen?