"Wachtend op duisternis"
Ik probeer nergens meer aan te denken.
Het enige wat ik doe is in de verte staren.
Alles wat ik zie, is de zon die langzaam
ondergaat.
Ik wacht tot de zon volledig is weggezakt,
ik wacht op duisternis.
In het duister kan ik pas echt alleen zijn
en alles vergeten.
Mijn hoofd zit vol narigheid en ellende
en dat wil ik zo graag kwijt.
In het duister kan ik dat pas vergeten en
mijn ware zelf weer zijn.
Dus ik wacht nog steeds geduldig totdat
het duisternis is aangebroken,
zodat ik jullie kan vergeten.
(dit is ooit geschreven, en de nacht erna
is het ook daadwerkelijk gebeurd.
na een avond stappen ben ik aan het water
gaan zitten en wilde ik vergeten wat er was gebeurd,
ik wilde hun vergeten)