29-04-2002 ---15-04-2002
Niemand begrijpt mij,
Niemand begrijpt, hoeveel pijn het me doet,
Dat ik jou heb moeten verliezen….
Niemand begrijpt, dat ik zoveel verdriet om jou heb,
Ze zeggen : “je was toch gescheiden”?
En voor de zoveelste keer leg ik uit, dat we niet gescheiden zijn omdat we niet meer van elkaar hielden.
Niemand begrijpt, dat mijn hart is gebroken,
“Je hebt toch een lieve vriend en een mooie dochter”?
Tuurlijk en daar ben ik hartstikke blij mee.
Maar toch begrijpt niemand, dat ik zoveel spijt heb,
Van wat ik jou heb aangedaan. En dat ik spijt heb dat ik je heb laten gaan.
Niemand begrijpt, dat ik al die tijd nog zoveel van je heb gehouden,
En dat het me zoveel pijn deed dat een ander je vaarwel zei bij de begrafenis.
In mijn gedachten heb ik je ook gedag gezegd, maar ik kan het niet verkroppen.
Niemand begrijpt, dat ik zo graag nog es met je had willen praten, en je mijn mooie dochter had willen laten zien, helaas overleed jij een week eerder met je 34 jaar, dan zij geboren werd, dus ik heb haar nooit aan jou kunnen laten zien.
Niemand begrijpt, dat het belangrijkste voor mij was, dat jij gelukkig zou zijn, zoals jij dat andersom ook graag wilde…..en wat we ook waren, maar ja als het er niet meer is weet je pas wat je mist……..
Als ik de bloemen in een vaasje in het zand heb gestoken, huil ik…
Lieverd ik mis je zo, ook al hadden we elk ons eigen leven en maar regelmatig kontakt met elkaar, niemand begrijpt dat.
Langzaam slenter ik de begraafplaats af, met mijn gedachten bij jou, denk ik na over het verleden met jou, en ik denk was jij hier maar want jij had me wel begrepen…..