Er is een tijd van leven,
En één van sterven.
Een tijd van vreugde,
En van verdriet.
De grens tussen leven, en dood.
Hij lijkt zo abstract, zo klein.
Maar het is de zwaarst bewaakte grens die er bestaat
Want eenmaal overgestoken, is er voor ons geen weg terug.
Is dit misschien waarom we zo bang zijn voor de dood?
Misschien moeten we helemaal niet verdrietig zijn als iemand sterft.
Misschien is sterven wel het begin van een beter leven dan dat bij ons.
Misschien zouden we zelfs blij moeten zijn,
als iemand die grote oversteek waagt.
Ze laten ons immers niet voorgoed alleen.
Want ook voor ons komt er een tijd,
Dat wij zelf die grens achter ons laten,
en heel misschien kijken we terug en zeggen we:
“Eigenlijk, is het zo erg nog niet,
jammer dat we hun dat niet kunnen vertellen”