Wachtende op mijn eind,
Achter een pleister valt te schuilen
In het donker valt ongezien te huilen
Maar wat als de pleisters je wonden niet meer dekt
Als het licht jou donkere hoekje heeft ontdenkt
Het voelt alsof je jezelf niet mag zijn
Je moet je aanpassen, ondanks je pijn
Dit is voor jou een standaard ritueel
Jou eigen persoon is van jou geen onderdeel
Je pleisters zijn vervangen door een muur van staal
Komt iemand er door heen is dat minimaal
Niemand ziet ´de ware ik´
Mogelijk ooit voor een kort ogenblik
Het is helaas de realiteit
Je bent jou ware ´ik´ kwijt
Je hebt geen idee meer wie jij eigenlijk bent
Omdat je die persoon niet meer kent
De tranen spoelen de traanbuizen niet meer schoon
Het gevoel van leegte, duister en pijn is gewoon
De gedachten aan de dood zijn onderwerp van de dag
Jij denkt er over met een glimlach
Jou duistere hoekje heeft zijn functie verloren
Je verdoofd je hell met andere factoren
Toch blijft iedere dag weer die pijn
Wanneer mag mijn einde eens zijn?
| september: | Dinsdag, februari 06, 2024 23:01 |
| Het leven kan onnoemelijk alles zijn dus ook een eind willen aan de pijnlijkheid... met begrip gelezen en wens je de hoop van een andere dag dat je weer lachen mag.. liefs | |
| Clarice: | Dinsdag, februari 06, 2024 22:30 |
| Dat is erg eenzaam, gts Clarice | |
| EXPLICIT: | Dinsdag, februari 06, 2024 21:16 |
| Ja ik denk over mijn dood, zelfs bijna dagelijks en daar veins ik geregeld een grimas. Schuilt er nog schoonheid in ongelukkig zijn? Voor mij erg veel.. Kop op, als de sneeuwklokjes, crocussen en vervelende narcisten ;-) | |
| teun hoek: | Dinsdag, februari 06, 2024 16:07 |
| leren aanvaarden, hoe moeilijk ook. th |
|
| Auteur: louca | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2024 | ||
| Thema's: | ||