mijn vriendin betreed het leger zonder voeten
en doet of ze het terrein niet meer herkend
ze spiedt naar iets wat ze nog van toen kent
zoals de brieven met vriendelijke groeten
van nare antwoorden is ze niet zo gediend
de tijd heeft het ongedwongen genomen
en haar jeugd boordevol toekomst dromen
waar ze zich tot nu toe mee heeft bediend
in haar vuisten nestelen nog de vragen
waar ze het bestaan al jarenlang van wist
maar zelden aan een ander werd gegeven
bij het binnen gaan zag ze vieze kragen
die zich verscholen in opkomende mist
een vriendelijk lach duurde er maar even