Ik wou dat ik weer simpel was.
Dat de tijd, gevangen in een kooitje zat.
En niet vergeten, terug te voeren,
tot een stonde van bescherming,
en warm genoten pracht.
Simpel.
Koesterend, wiegend.
Vliegend met het ruisen van de wind,
die in de luwte van een goud genoten jeugd,
van nature haar relieken
wil beschermen tot de dood
ze ooit
als schatten aan zichzelf
zal verhalen.
-
Ik wou,
weer even terug
verdwalen.
Toen alles goed
en altijd vredig was,
en jeugdig onvermogen
het grootste goed in streven
naar geluk kon zijn.
Ik wou..
Ik zal..
voor altijd klein
doch simpel
in de onschuld
van die wereld leven..
-
Ineke Dijkhuis: | Dinsdag, mei 23, 2023 00:18 |
Ik voel het heimwee in dit mooie gedicht. | |
Horizon01: | Maandag, mei 22, 2023 21:32 |
Onschuldig mooi verwoord in deze wereld van nu. Groetjes, | |
teun hoek: | Maandag, mei 22, 2023 11:30 |
helaas. th | |
Anneke Bakker: | Maandag, mei 22, 2023 09:38 |
Ontroerend mooi gedicht, het raakt me John, het heimwee dat je voelt, zo intens. Zonnige groet. Anneke |
|
mariaanna: | Maandag, mei 22, 2023 08:19 |
Wat mooi geschreven John ! Ik voel de heimwee naar voorbij. Hartelijke groet, Ria. | |
Dirk Hermans: | Maandag, mei 22, 2023 06:57 |
Mooi verwoord | |
Auteur: John Kroos | ||
Gecontroleerd door: John Kroos | ||
Gepubliceerd op: 22 mei 2023 | ||
Thema's: |