wanneer in stilte gedachten opdagen
aan al het geleden en nog te lijden
hoe de tijd sporen achter laat en
het hart zich bij het verstand beklaagd
dan vind ik tegenwicht in het schrijven
bewapend met mijn woordenschat
martel ik papier, spui het vuil
uit de onderbuik bij iedere adem teug
letter na letter neuk ik met woord en zin
en God evenals het levenslot
beredeneer ik zonder pardon dood
hier geschiedt enkel mijn wil
een slachtveld vol geronnen inkt,
een omgekeerde liefdesbrief
een binnenste buiten aanzicht
dit is mijn manier, zwart op wit
wie het niet zint, lees niet
want hier hak ik het vlees van het bot
en werp het woord voor de honden