het is stilte
het is stilte
die ik voel kloppen
in mijn hand
er is veel buiten
maar in mijn hoofd
wordt alles klein
kleuren zijn er wel
maar spreken
minder fel dan voorheen
vormen zijn mij
heel vertrouwd in de
omgeving waar ik van houd
loop nog steeds
niet om ergens heen te gaan
maar voor even op de been
soms denk ik dat ik
er nog ben maar omdat niemand
mij herkent vergeet ik dat weer
wil melker
04/06/2016
Willem B. Tijssen: | Zondag, juni 05, 2016 05:29 |
Zelf erkenning als eerste stap naar herkenning door anderen. | |
slaaf Jacob: | Zondag, juni 05, 2016 00:30 |
Wij herkennen je gedichten Wil. Sterkte groetjes en geluk. |
|
wervelende regenboog: | Zaterdag, juni 04, 2016 11:44 |
zo kan iemand dichter bij zichzelf komen omdat men minder op de buitenwereld is gericht... de buitenwereld vindt dat zielig maar kan helend zijn voor de betrokkene... |
|
Anneke Bakker: | Zaterdag, juni 04, 2016 09:06 |
Ziekte maakt de mens eenzaam Wil, kleuren verliezen langzaam hun glans maar om op de been te blijven moet men soms doen of het niet bestaat. Ik hoop voor jou dat dit gedicht fictie is en dat het jou goed gaat. Mooi weekend wens ik je. Anneke |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, juni 04, 2016 06:53 |
wow | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 04 juni 2016 | ||
Thema's: |