lijven wiegen krachteloos
in wind van schemerlicht en regenchaos
breidt ‘t duister zijn vleugels uit
in hunkerig feestgedruis
verspijsen wij heilige nachten;
hen blijven enkel simpele liefdes-
nestjes uit twijgen gebouwd
onze tijd, ontspoord
in wilde stromen van tijd
is er geen houden meer aan
ergens weent in een stal een kind
zijn 'zijn' schenkt leven licht
al heeft het reeds weet van het kruis
sunset 25-12-2015