Haast, haast, haast.
Flitsen die verbijsterend kijken.
Flitsen van verloren adrenaline.
Flitsen van verhalen die komen en gaan.
Schaduwen die dansen als inktvlekken
in steden als Milaan, Berlijn Madrid of Kopenhagen,
op gevels en straatstenen, in parken.
Die loeren naar gekleurde ramen,
plots blijven staan.
Het zijn herinneringen
aan lege flessen,
vergeten slipjes in een hotel,
een roos voor een lang vergeten liefde,
herinneringen aan leugens uit angst.
Honderden aandenkens zijn het
die samen de huid bedekken.
Ze hebben geen leeftijd en
verdienen onze goddelijke eerbied.
Samen vormen ze het schrift