deze verliefdheid is een ziekte , het vreet en het knaagt .
het ene moment voel ik me top en het andere moment word ik met een bedrukkend gevoel belaagd.
deze verliefdheid die maar niet voorbij gaat en mij langzaam steeds meer bekruipt.
overdag ben ik vrolijk tot s'nachts de eenzaamheid me weer besluipt.
een eenzaamheid die ik al jaren maar al te goed ken.
de eenzaamheid die me bij me voornaam noemt alsof ik z'n beste vriend ben.
verwikkelt in een twee strijd voelt me hart als een bom diep van binnen.
een bom die ik onschadelijk wil maken maar welke draad ik ook door knip, ik kan niet winnen.
Dit is dan ook het moment waar de tijd lijkt te stoppen en ik bevries.
het is pure kwelling het maakt niet uit wat ik kies.
verbreek ik al het contact in de hoop de kwelling te kunnen doorstaan.
of blijven we vrienden terwijl je me eigenlijk niet ziet staan.
inmiddels is het al weer ochtend, zie ik jou verschijnen en natuurlijk zeg ik je gedag.
ik maak wat grappen en je reageert met een lach.
en terwijl ik mijzelf omhul met een vals gevoel van geluk.
is alles wat ik wil rennen , rennen ver van hier en nooit meer terug.
of misschien wel springen , springen van een hoge brug.
de waarheid is misschien wel dat jij niet de reden bent van mijn verdriet.
maar de eenzaamheid die niemand ziet.
de eenzaamheid die jij weg blies met een simpel groet.
de gedachten in me hoofd die er voor zorgt dat eigenlijk niks anders er meer toe doet.
dat ik met je mag praten maakt me elke keer weer blij een buiten zinnen.
maar ik wil meer dan dat , ik wil je lief hebben en beminnen.
ik wil de helft van je lasten dragen zodat jij een beetje makkelijker door het leven gaat.
ik wil dat je weet dat er ook altijd voor jouw iemand klaar staat.
ik wil alles doen om maar dicht bij jou te kunnen zijn .
maar helaas mag ik alleen maar toe kijken vanaf de zei lijn.