Een oude man
zit in de schaduw
van een hoge duin
waar hij hoopt
in de stilte
van de natuur
het antwoord
te kunnen vinden
van zijn eenzaamheid.
brokendoll: | Donderdag, februari 21, 2013 15:15 |
weer een prachtig gedicht,ik blijf je lezen;)! | |
wervelende regenboog: | Dinsdag, februari 19, 2013 13:29 |
ja hij komt bij zichzelve uit graag gelezen |
|
karinvangelder: | Dinsdag, februari 19, 2013 11:24 |
ik sluit mij bij Anneke''s antwoord aan Paula nog een fijne dag liefs van mij Karin x | |
teun hoek: | Dinsdag, februari 19, 2013 10:46 |
juist daarin ontdekkend het kleinste bloempje mag er zijn... ook ik. h gr. th | |
M-Rose: | Dinsdag, februari 19, 2013 10:45 |
zolang ie kan lopen is er hoop om de wereldbevolking te ontdekken . | |
Quicksilver: | Dinsdag, februari 19, 2013 10:37 |
als ik zoiets lees dat ontroert me erg... warme groetsels |
|
Anneke Bakker: | Dinsdag, februari 19, 2013 10:32 |
Als hij daar lang genoeg blijft zitten zal hij tot de ontdekking komen dat hij het antwoord uiteindelijk bij zichzelf vindt. Mooi verwoord werkje, Lieve groet Paula, Anneke |
|
middernachtzonnesteek: | Dinsdag, februari 19, 2013 10:23 |
mooi | |
Auteur: Paula Hagenaars | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 19 februari 2013 | ||
Thema's: |