Met haar koffie zat ze vrijdag
(ze lustte eigenlijk geen koffie
maar vanaf nu doet ze dat wel)
aan het derde tafeltje links bij het raam
rechts van haar
de serveerster Laura
met haar donkere haar
en donkere Laura
koos ze te zijn vanaf daar
want toen gisteren
haar woordeloos had verslonden
heeft ze haar antwoord gevonden
het is genoeg
(en dat zal het ook zeker zijn)
ze was net zo gelukkig
als een zeemeermin
gevangen op het strand
ze was net zo gelukkig
als een vogel
die niet vliegen kan
(een kiwi bijvoorbeeld)
en onbevooroordeeld
kijk ik toe
hoe ze de bloemen zaait
tot haar naam naast haar
in het gras ligt verspreid
Laura,
en de wereld,
die is haar kwijt.