Zon…
Omdat de schaduwen van de maan vrij spel hebben
en de zomer onze ogen niet langer verblindt
blijven wij eenzaam achter tussen regenvlaggen door.
Want kijk, de kinderen weten niet beter
en de ouderlingen herinneren zich vaag nog hoe het was.
Bossen vol met leven, de zalm die nog stroomopwaarts zwom.
Een wereld die in de warmte van haar stralen
zichzelf het middelpunt waande.
Soms tekent een krankzinnige nog wel eens haar afbeelding
op de zachte muren van zijn gevang,
maar enkele pillen later vervaagt ze door spons en zeep.
Weggestoken in archieven diep in de grond bedolven,
wachten foto’s op ontdekking door een generatie
die onschuldig is en nog niet vermoord werd door afgunst en nijd.
Maar nu nog niet, nu niet, laat haar maar een herinnering blijven,
een hoop op een beter leven tegen beter weten in.
Ik verwarm me wel onder elektrisch licht,
betaal met schuldgevoelens en smeek je me niet te haten.
Ik verafgoodde jouw niet, heb je enkel maar misbruikt
door te zijn wie ik ben… menselijk
esteban 13 Juli 2012