Nog steeds gaat ademen niet vanzelf. Mijn spieren spannen zich, mijn longen vullen zich met lucht, en blazen krachtig uit - toch blijf ik leeg.
Waarmee vul je immers gaten die gemaakt zijn door een ander? Met zelfvertrouwen, zekerheid? Of toch met warmte van haar handen en heel veel zachte kusjes?