De wereld is gekraakt,
gewraakt en buitenstebinnen
gekeerd. Ik sta midden
in een oceaan
vol gezichten,
voorbij gaan zij,
mensen
van weleer.
De dag is ontwaakt,
ontvlamd, ontkracht
vurige scheldpartijen
blijven buitensmonds
want binnen smelt ik
verliefdheid tot liefde
om haar nog eens
vast te nemen,
te zoenen.
Wij zijn wel gevaren
over stroomsgewijze passagen
want daar zal niemand komen
die de liefde zoekt. Ook zij
zijn weleer
welgevaren.
entropy: | Vrijdag, juli 08, 2011 21:22 |
Heel goed, maar het eind had wat meer staccato mogen hebben van mij (in klank). | |
Auteur: Paul de Bruijn | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 08 juli 2011 | ||
Thema's: |