Ongeschreven.
Er was geen sprake van onder of overschatten
slechts een blanco vel dat zich kleurde, beschreef
naarmate uren voorbij dreven – net zon op het water
je ogen vingen licht, voor ze mijne niet meer los lieten.
Het was een moment dat in rook opging, een bankje
met ertussen een ongesproken belofte – je hoorde me
want de trein ging, het vliegtuig vloog – maar je hield me
daar waar ik het wil komen halen, bij jou.
En daar tussen het doodshoofd en de deur
was zij slechts – blond.
nana: | Dinsdag, mei 31, 2011 14:48 |
een schoon moment, hoe mooi! | |
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, mei 31, 2011 12:17 |
heel mooi,graag gelezen! | |
arie: | Dinsdag, mei 31, 2011 11:19 |
''t zou zo maar ''ogenblikken'' kunnen heten ;) Mooi! X |
|
wijnand.: | Dinsdag, mei 31, 2011 00:09 |
een schoonheid deze | |
Auteur: Marina van Vledder | ||
Gecontroleerd door: Marina | ||
Gepubliceerd op: 31 mei 2011 | ||
Thema's: |