Ik stond te kijken voor een prachtig versierde etalage in de drukke winkelstraat toen ik plotseling iets voelde aan mijn overjas. In deze drukte direct denkend dat een gauwdief aan het werk was, graaide ik achterwaarts naar de plaats waar ik de beweging voelde. Tot mijn verbazing greep ik een kleine kinderhand vast. Ik keek naar beneden en zag een klein meisje verschrikt naar me opkijken. ‘Meneer,’ stamelde ze : ‘ Zou u van mij een kerstbal willen kopen?’ Aan haar ogen zag ik dat zij het meende. In haar rechterhand hield zij een mooi gekleurde kerstbal voorzichtig vast. ‘Mijn lieve kleine meid,’ sprak ik haar toe: ‘Je mag mensen niet zo laten schrikken. Ik dacht dat jij mij wilde bestelen. Ik wil die kerstbal zeker van jou kopen maar ik heb er al zo veel thuis dat ik je zal moeten teleurstellen.’
‘ Het is een zeer speciale hoor meneer,’ drong zij aan: ‘ Ik heb hem speciaal uitgezocht om aan mijn papa te geven. Mijn papa reed met een grote camion. Hij was veel en lang weg. Ook met de feestdagen zoals Kerst en Nieuwjaar. Hij versierde er zijn cabine mee. Hij knipte steeds een tak af van de kerstboom die wij thuis hadden staan en samen met deze kerstbal hing hij ze in zijn cabine. Zo had hij ook tijdens de kerstdagen iets van thuis bij en dacht hij aan mij en mijn mama. Maar mijn papa is niet meer meneer. Vorig jaar, net vóór Kerstmis, verongelukte hij. Met zijn camion raakte hij betrokken in een zwaar ongeval. Mijn papa vervoerde brandstoffen en zijn vrachtwagen raakte in brand en ontplofte. Ik heb mijn papa nooit meer gezien meneer.’
Er rolde tranen over het kind haar wangen waarbij mijn hart voor de eerste keer brak.
‘ Later heeft een brandweerman deze kerstbal thuis komen afgeven. Het is het enige wat overblijft van mijn papa meneer. De brandweerman zei dat het een wonder was dat de kerstbal heel is gebleven. Ik wil hem niet verkopen meneer maar, ik zou zo graag een cadeautje kopen voor mijn mama haar Kerst en omdat ik geen centen heb verkoop ik hem dan toch maar.’
Als mijn hart dan al niet gebroken was, brak het nu wel aan gruzelementen.
‘ Welk cadeautje wil je dan kopen voor je mama, kleintje?’
‘ Wel meneer, gisteren speelde ik met mijn bal en door onvoorzichtig te zijn brak ik het glas van een fotokader. Het was het kader waarin de foto was ingelijst waarop mijn papa, mama en ik staan afgebeeld. Nu wil ik mijn mama gelukkig maken en zelf een nieuw kader kopen. Koop jij mijn kerstbal nu meneer?’
Ik nam de kleine meid bij de hand en nam haar mee naar de gespecialiseerde fotozaak verderop in de winkelstraat. Samen zochten wij naar de mooiste fotokader die zij wenste en lieten hem inpakken in fraai geschenkpapier. Buitengekomen vroeg ik waar zij woonde en samen trokken wij naar haar thuis. Ik zette haar aan de voordeur af, nam afscheid en ging op weg naar huis. Enige stappen verder hoorde ik haar roepen : ‘Meneer! Je vergeet uw kerstbal!’ Ik keerde terug op mijn stappen en zei: ‘ Neen meisje, dit is jouw kerstbal. Jij gaf hem aan je papa om aan je te denken als hij onderweg was. Jouw papa, of zijn engelbewaarder, heeft er voor gezorgd dat hij terug bij jou is gekomen zodat jij je papa nooit zult vergeten. Dus, het is jouw Kerstbal. Bewaar hem goed, dat is wat jouw papa wilt!’
‘Dank u meneer.’ fluisterde zij. Zij nam haar huissleutel en opende de voordeur. Nog één keer draaide zij zich om en een glimlach verscheen om haar lippen terwijl tranen over haar wangen rolden.
‘ Meneer, vrolijk Kerstfeest voor u en uw familie.’ zei ze nog voor zij het huis binnenging.
Ook ik had moeite om mijn ogen droog te houden.
Ik zag haar nooit meer weer. Ik vergat zelfs haar naam te vragen. Ik denk dat zij ongeveer negen of tien jaar oud was.
Later hoorde ik van haar buren dat zij en haar moeder terug waren gekeerd naar het land van herkomst, Polen, waar hen misschien een betere toekomst wachtte met de hulp van naaste familie.
Ik kende hen niet maar door het verhaal van het meisje te aanhoren en de daad die ik stelde geloof ik toch dat ik het mooiste Kerstgevoel heb gehad sinds jaren.