Woorden,
Zeggen zoveel,
En toch altijd te weinig,
Kunnen je hart verstenen,
Je mond doen verstommen,
Je inwendig laten wenen,
Je raken als bommen.
Woorden,
Versmolten klanken,
Met ieder een eigen betekenis,
Kunnen je gedachten verwoorden,
Of toch niet helemaal,
Je gevoel vermoorden,
Ieder mens, een eigen verhaal.
Woorden,
Maken me angstig,
Hebben me genoeg geraakt,
Bescherm mezelf ertegen,
Maar is onbegonnen werk,
En toch kunnen ze je ergens toe bewegen,
En toch maken ze je sterk.
Woorden, zinnen, klanken,
Ik vraag me af,
Waar had ik het aan te danken,
Was dat mijn straf?
Diepe littekens achter latend,
Het leven is maar maf,
Want al pratend,
Kom ik van mijn pijn af.