Het is al enige tijd geleden dat ik weer eens wat geschreven heb in dit dagboek. Heb er afgelopen weken niets uitgekregen. Ik wilde wel, maar ik was zo vol van emoties en stress dat het vreemdgenoeg gewoon niet lukte.
Het was vorige week één jaar geleden dat Laya met de noorderzon verdween en nog steeds kan ik het niet bevatten. Ik wil nog zo veel tegen haar zeggen, vasthouden, arm in arm door de stad lopen of gewoon kilometers met de honden wandelen, zoals we jarenlang deden. Het is zo’n gemis als je beste maatje waar je alles mee deelde er plots niet meer is. Ik heb ook het gevoel dat ik de kans niet heb gekregen om alles te zeggen, alles uit te leggen. Ik zal tegen mezelf niet ontkennen dat mijn gevoelens voor haar meer dan vriendschap zijn, maar dat is echt niet de reden waarom ik zo wanhopig naar d’r op zoek ben. Ik wil zo graag zeggen dat het me spijt. Het knaagt zo aan me en ik kan het haar gewoon niet vertellen. Het is zo frustrerend dat het mij beïnvloedt in alles wat ik doe. Laya vinden is echt de enige oplossing. Ik moet het haar vertellen, of ze me vergeeft of niet, ik moet gewoon verder kunnen met mijn leven.
Aan de ene kant denk ik dat ze voor mijn stommiteit is weggelopen, want ze ontwijkt me duidelijk. Ze wilt niet meer met me praten anders had ze me wel gebeld, maar uit haar afscheidsbriefje kon ik absoluut niet opmaken dat ze me ergens de schuld van gaf. Ik heb ook het gevoel dat er iets niet goed zit. Het adres dat ik van haar moeder kreeg, bestaat niet. Net als het bedrijf waar ze zogenaamd voor werkt. En waarom nam ene Pablo laatst haar telefoon op en drukte hij gelijk weer af nadat ik mijn naam had gezegd?
Alles heb ik geprobeerd: d’r werk gebeld, al haar vrienden heb ik gesproken, oude studiegenootjes, haast dagelijks heb ik haar mobiel gebeld, ben langs haar ouders geweest, enzo enzo. Misschien komt er nou eindelijk eens schot in de zaal. Gisteren kwam ik Erik, ex van Laya, toevallig tegen in de stad. Ik vroeg gelijk of hij nog iets gehoord had van Laya, maar ook hij had haar nooit meer te pakken gekregen. Ik vertelde kort dat ik haar al een jaar kwijt was en dat ik alles al heb gedaan om haar te vinden. Laat hij nou net zijn deeltijd studie journalistiek vorig jaar hebben afgerond en nu een fulltime baan hebben bij de krant. Hij houdt zich bezig met onderzoeksjournalistiek en wilde wel samen met mij naar de zaak kijken. Misschien was het wel nieuwswaardig genoeg voor de krant, maar dat kon hij natuurlijk niet beloven. Volgende week heb ik een afspraak met hem op de krant, dus wie weet.
Ik hoop dat het iets wordt, ik rust echt niet voordat ik Laya gevonden heb.