Als ik om me heen kijk, lijkt alles voorbij te gaan.
terwijl ik hier stil lijk te staan.
vrienden verloren, slachtvelden overwonnen.
soms vraag ik af, waar ben ik aan begonnen?
Dromen vullen mijn hooft.
al ben ik de enige die er in gelooft.
ik ben anders, niet iedereen accepteert dat, terwijl ze nog van niks weten.
en als ik ze het vertel zijn ze het morgen alweer vergeten.
door familie verstoten, keuzes gemaakt.
en tog heeft het me altijd diep geraakt.
maar ik ben wel geworden wat ik nu ben, en daar mag ik trots op zijn
ondanks alle tegen slagen en de pijn.