stilte
Je bent niet te doorgronden, alle stille avonden een straf.
Er zit je weer iets dwars, maar laat niets los,
wat spookt er in dat hoofd, dat ik niet kan zien.
Raden en vragen doe ik iedere keer weer.
Kinderen die vragen:" wat is er met papa?"
Je blik op oneindig, sluit jij je af,
je doet niets om te praten, dat vind je onnodig.
Daarna ben je weer vrolijk, gisteren is voorbij
en ik blijf maar denken, wat ik fout heb gedaan,
Jij gaat gewoon verder en ik met een traan.
Alle narigheid leg je naast je neer,
als ik het omhoog haal en praat,
geef jij geen antwoord, het lijkt je niet te raken,
maar in mijn hoofd maalt het verder.
Wat dit aanricht bij mij en je kinderen, lijk je niet te zien,
ze zoeken je aandacht en warmte, ze willen zo graag
hebben de begeleiding zo nodig, ze zijn nog zo jong
voor mij het gevoel alsof dit alles alleen mijn taak is.
Hoe langer het duurt, hoe meer ik me afsluit
mijn gevoel is al zolang alleen nog van mij.
hoe ik mijn best doe het is nooit goed genoeg
mijn hobby's en interesses zeggen jouw niets
iedere vriend, doet altijd wel iets verkeerd,
voor jouw weer een reden, die buiten te sluiten.
Proberen en doorgaan lijkt vaak zo zinloos,
langzaam steeds meer brokstukken en scherven,
totdat er een dag komt dat lijmen geen optie meer is.