Ik kom uit bed
en verlang er meteen terug naar
hoe meer stappen ik zet
des te meer word ik het gewaar
Ik ga werken
soms "opgewekt" soms enorm neerslachtig
maar de wens naar men bed gaat versterken
en daardoor ben ik minder veerkrachtig
Als ik in bed kruip kan ik vaak niet slapen
spookt er vanalles door men hoofd
met als gevolg dat ik 's morgens blijf gapen
en is er overdag niemand dat me nog geloofd
Dan zeggen ze: "ga vroeger naar bed"
waarop ik antwoord: "doe ik altijd"
maar de meesten hebben dan zo een blik op hun gezicht gezet
en ja dat het ongeloofwaardig is, dat is een feit
Kga naar de manege voor mijn paard
want voor haar wil ik er echt wel zijn
maar is de rest de moeite nog wel waard
echt, zulke gedachten doen echt wel pijn
Vrienden daar geloof ik niet meer in
vijanden lijken sommige mensen
wat heeft een leven dan nog voor zin
voor iemand met zulke vreemde wensen
Helpen doet iedereen
tot het zover is
dan zie je van al die personen geeneen
of heb ik het dan zo mis???
Wat kan ik beginnen
met gevoelens zoals dit
kan geen uitweg meer verzinnen
heb echt gewoon te weinig pit
Had ik maar iemand
dat om mij gaf, om mij alleen
iemand lief en bij de hand
het leven is onrechtvaardig en zo gemeen
...