Als de wind van richting veranderen gaat
en de zon weer gaat schijnen
in een wereld waar liefde echt bestaat
zullen de zorgen wel verdwijnen
De wind waait zo hard hij kan
en toch blijven de oude bladeren hangen
de natuur snapt er niets van
en het wordt vergeleken met een diep verlangen
Bomen veranderen ook niet
de stam blijft hetzelfde al verouderd hij
het zijn wonden die vaak niemand ziet
ze helen maar blijven bij
De bladeren wil hij niet lossen
ze hebben betekenis
maar toch langzaam waaien ze in de bossen
en is er die enorme kou en dat enorme gemis
De warmte verdwijnt langzaam van de takken
de koud dringt dan dieper door
en toch laat de boom zich niet pakken
hij blijft leven en gaat er voor
Want als de winter is gedaan
begint hij helemaal opnieuw te bloeien
en zo eindigt nooit het bestaan
van iets wonderbaarlijks dat gaat boeien
Zo sterk als een boomstam
zal de mens nooit zijn
mak en tam
en toch niet worden verteerd door zorgen, verdriet en pijn