Hij sleet alle dagen
in een wonderlijke mineur
door het kerkhof te visiteren
waar echter geen familie, vriend
of andere bekenden werden herdacht.
De toekomst als onontkoombare zekerheid
hielden hem voortdurend gaande
en het onzekere tijdstip
schiep een vreemd soort eigenwaarde
op een begraafplaats in Oudenaarde
waar hij mijmerde over zijn voorliefde;
opgenomen en verteerd te worden
met alle liefde en geduld
toen hij op een dag zich bij de doden schaarde
waar hij genadig werd ontvangen
met een obsessie voor moeder aarde.